Altísseme, ’Neputènde, Signóre bbuéne,
Túje so’ le làude, ’a glorie, ll’anóre e ogne bbenedizzióne.
A Tté súle, Altísseme, Te tòcchene,
e nnisciún’óme éte dègne de Te menduváre.
Lavudáte sije, Signóre mije, appríss’a ttutte le crijatúre Tóve,
spéče frátema mije mèstre sóle,
ca jé llúče d’u ggiúrne, e nn’allumenìsce a nnúje cu jidde.
E jidde’é’ bbèlle e allucèsce cu sblennóre granne,
de Téje, Altísseme, annùče ’u valóre.
Lavudáte sije, Signóre mije, pe’ ssòrem’a lúne e lle stèdde:
’ngíele l’hé crijáte lucénde, sobraffíne e vvalènde, e bbèdde.
Lavudáte sije, Signóre mije, pe’ ffráteme ’u víende,
e ppe’ ll’àrie, le nùvele, ’u chiaríme e ogne ttìjembe,
ca cu chìdde a lle crijatúre Tóve le fáče refiatà.
Lavudáte sije, Signóre mije, pe’ ssòreme l’acque,
ca jé ùtele asséje, terragnóle, prizziósa e cchiáre.
Lavudáte sije, Signóre mije, pe’ ffráteme ’u fuéche,
ca cu jìdde allumenìsce ’a nòtte:
e jidd’è’ bbèlle, allègre, pastecchíne e ffòrte.
Lavudáte sije, Signóre mije, p’a sóra nòstra màtra tèrre,
ca ne mandéne e nn’ènghie ’a vèndre,
e ccàcce numúnne de frùtte e ppúre fiúre d’ogne cculóre e ll’èrve.
Lavudáte sije, Signóre mije, pe’ cchidde ca perdònene p’amóre Túve
E ssuppòrtene malatíje e ttrìbbule.
Vijáte a cchìdde ca l’honna ssuppurtà cu rrassignazzióne,
ca da Téje, Altísseme, honn’essere ’ngurunáte.
Lavudáte sije, Signóre mije, p’a sóra nostra morta d’u cuèrpe
ca da jèdde nisciún’ome ca refiáte po’ scambáre:
uàje a cchidde c’honna murè jind’a’ le puccáte murtále;
vijáte a cchidde ca jedde à dda truvà jind’a’ Vulundà’ Ttója Sandísseme,
ca a llóre ’a secònna mòrte no ’nge l’à ddà ffa’ mále.
Lavudáte e bbenedecíte ’u Signóre mij’ e dečíteLe gràzzie
E sservíteLe cu grànna devuzzióne.
Non sarà la versione originale di San Francesco, ma questa traduzione di Enrico Verò in dialetto tarantino (www.tarantoincartolna.com) conserva la stessa limpidezza del Cantico in volgare. Da dedicare agli amici della città dei due mari.
Nessun commento:
Posta un commento